RODZINA W KINIE: Biuro Detektywistyczne Lassego i Mai. Rabuś z pociągu + warsztat
RODZINA W KINIE
SEANS Z PODUCHĄ : Solan i Ludwik – misja księżyc
SEANS Z PODUCHĄ
Halloween: Ambasada + Final Girls: Zdjęcia Ginger
Klub Filmowy Ambasada
Europejski Dzień Kina Artystycznego: Niewinni czarodzieje
Europejski Dzień Kina Artystycznego
11 listopada GRAMY PO POLSKU | POKAZ FILMU „Ada, to nie wypada”
RODZINA W KINIE: Operacja Mumia + quiz
RODZINA W KINIE
Paris, Texas
LEKCJE FILMOWE – czyli jak czytać kino…
Trubadur [sezon 2020-21]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
FILMOWE POPOŁUDNIE DLA DZIECI: Jutro będzie lepiej
FILMOWE POPOŁUDNIA DLA DZIECI
Pora dla Seniora – xABo: Ksiądz Boniecki
Pora Dla Seniora
Kino dla ducha: Jutro czeka nas długi dzień
Kino dla ducha
LEKCJE FILMOWE: „Pies andaluzyjski” oraz „Człowiek z kamerą filmową”
Un chien andalou / Chelovek s kinoapparatom
LEKCJA 1: "Pies andaluzyjski" oraz "Człowiek z kamerą filmową"
Pies Andaluzyjski | 1929 r., reż. Luis Bunuel, Francja, czas 16 min.
W rolach gł. Simone Mareuil, Pierre Batcheff
Po premierze "Psa Andaluzyjskiego", Bunuel został oficjalnie przyjęty w szeregi surrealistów. Jednak przed pokazem filmu, reżyser, niepewny reakcji publiczności, wypchał kieszenie kamykami, by użyć ich jako amunicji w razie nieprzychylnego odbioru filmu. Ten krótki film, pozbawiony klasycznej narracji pokazał że marzenia senne na kinowym ekranie są możliwe. Zalążkiem scenariusza były sny obu artystów: wąska chmura przeszywająca księżyc oraz brzytwa przecinającą kobiece oko, jak również dłoń, z której wydobywają się mrówki. Tak użyte obrazy prezentujące marzenia senne złożyły się na opowieść płynną i oniryczną, która za cel obrała sobie szokować, zdziwić, obrzydzić, rozbudzić ukryte skojarzenia.
Człowiek z kamerą filmową | 1929 r., reż. Dziga Wiertow, ZSRR, czas 68 min.
"Człowiek z kamerą" to poetycki obraz Moskwy lat 20., obserwowanej od wczesnych godzin rannych do momentów szczytu. Setki perspektyw, doskonały montaż i wielki żywioł filmowania. Wiertow nie tylko rejestruje rzeczywistość ale tworzy ją na nowo za pomocą wszechmocnego oka kamery. Niezwykłe rytmiczne zestawienia ujęć prowokują skojarzenia, obrazy codzienności zderzają się z autotematycznymi zdjęciami ukazującymi proces tworzenia dzieła filmowego. W swoim obrazie użył wielu innowacyjnych, jak na tamte czasy, technik - przyspieszenia oraz zwolnienia obrazu, zatrzymania pojedynczych klatek, przybliżenia, przeskoków i dzielenie ekranu. Jeżeli dzisiaj stały się one normą dla form telewizyjnych i filmowych to zawdzięczamy to geniuszowi Dżigi Wiertowa.
