Rok z Federico Fellinim
20.01 – 10.12.2020
……………………………
Autorzy biografii Federico Felliniego od zawsze mieli kłopot z wiarygodnością opowieści włoskiego Mistrza o własnym życiu. Rozliczne wersje życiorysu obrosły w legendę, powtarzane anegdoty istnieją niezależnie od faktów. Jedno jest pewne – jeden z największych wizjonerów w dziejach kina przyszedł na świat 20 stycznia 1920 roku w Rimini. Z okazji setnej rocznicy urodzin reżysera Kino Kosmos przygotowało całoroczną retrospektywę jego twórczości, począwszy od „Białego szejka” (1952), drugiego pełnometrażowego filmu w jego dorobku, po „Miasto kobiet” (1980).
Jego nazwisko jest symbolem kina autorskiego, pełnego fantazji, metaforycznych znaczeń i obrazów wielkiej urody, które zapadają widzom w pamięć. Fellini udowadnia, że wyobraźnia nie ma granic, a technikę filmową można podporządkować wysnutym z rozlicznych inspiracji osobistym wizjom. Jest uważany za reżysera wszech czasów, który wywarł wielki wpływ na całe pokolenia twórców filmowych. Jego filmy zajmują czołowe miejsca w rankingach arcydzieł sztuki filmowej, choćby tych opracowanych przez redakcje „Cahiers du cinéma” czy „Sight&Sound”. Jego filmy w otrzymały w sumie 12 nominacji do Oscara, zdobywając aż 4 statuetki w kategorii „najlepszy film nieanglojęzyczny” (za „La stradę”, „Noce Cabirii”, „Osiem i pół” i „Amarcord”). W 1993 roku nagrodzono go Honorowym Oscarem za całokształt twórczości.
Fellini zaludnia swoje filmy rozbitkami życiowymi, wędrownymi artystami, wałkoniami i różnej maści uwodzicielami. Czyni bohaterami oszustów, prostytutki, a miejscem akcji często prowincjonalne miasteczka lub peryferie stolicy. Rola sztuki i artysty to powtarzający się motyw jego twórczości, a większość jego filmów ma silny rys autotematyczny i autobiograficzny. Jest niezrównanym obserwatorem włoskiej ulicy i jej mieszkańców, a jednocześnie błyskotliwym recenzentem współczesnej kultury i odkrywcą ludzkiej duszy.
……………………………
18 czerwca | czwartek | 18.30
Satyricon
Francja, Włochy 1969, 129 min
wyst. Martin Potter, Hiram Keller, Capucine, Magali Noël, Alain Cuny
Fellini adaptujący w 1969 roku Petroniusza tworzy film o wymowie, która po pół wieku jest wciąż porażająco aktualna. W historii o upadku antycznego Rzymu ukazuje współczesnej kulturze i cywilizacji jej rozkład w najbardziej przerysowanej, spektakularnej formie. Ogromne wrażenie robi warstwa wizualna filmu: wspaniałe kostiumy, scenografia i niezwykłe zdjęcia Giuseppe Rotunno, jednego ze stałych operatorów Felliniego, doskonale oddają klimat dekadenckiego nadmiaru i schyłku epoki.
