Oscary 2017: najlepsza aktorka pierwszoplanowa (Emma Stone), najlepszy reżyser (Damien Chazelle), najlepsza muzyka oryginalna (Justin Hurwitz), najlepsza piosenka ("City of Stars", najlepsza scenografia (David Wasco, Sandy Reynolds-Wasco), najlepsze zdjęcia (Linus Sandgren)
Złote Globy 2017: Najlepsza komedia lub musica, Najlepszy aktor w roli komediowej lub musicalu, Najlepsza aktorka w roli komediowej lub musicalu, Reżyser, Scenariusz, Muzyka, Piosenka “City of Stars”)
“LA LA LAND” to romantyczna komedia z dwójką najgorętszych młodych aktorów Hollywood - Emmą Stone i Ryanem Goslingiem. Na tle kolorowego i tętniącego życiem Los Angeles rozgrywa się romantyczna historia dwojga marzycieli – Sebastiana i Mii, którzy próbują zrealizować swoje sny o karierze w showbiznesie.
…Mia jest początkującą aktorką, która w oczekiwaniu na szansę pracuje jako kelnerka. Sebastian to muzyk jazzowy, który zamiast nagrywać płyty, gra do kotleta w podrzędnej knajpce. Gdy drogi tych dwojga przetną się, połączy ich wspólne pragnienie, by zacząć wreszcie robić to co kochają. Miłość dodaje im sił, ale gdy kariery zaczynają się wreszcie układać, coraz mniej jest czasu i sił dla siebie nawzajem. Czy uda im się ocalić uczucie, nie rezygnując z marzeń?
Chłopak spotyka dziewczynę i razem wyruszają na podbój miasta wielkich gwiazd, łamiąc przy okazji wszelkie konwencje codziennego życia. „LA LA LAND” zabiera widzów w podróż tętniącą energią, piosenkami oraz tańcem. Film jest urzekającą wizualnie odą do przepychu i nieśmiertelnych emocji klasyków kina i zarazem listem miłosnym do Los Angeles, miasta wielkich marzeń. Akcja rozpoczyna się w miejscu, w którym w Los Angeles rozpoczyna się dosłownie wszystko: na autostradzie. Właśnie tam Sebastian poznaje Mię w otoczeniu dźwięku klaksonów zagłuszających wszystko. Korek odzwierciedla odczuwany przez oboje życiowy impas. Bohaterowie walczą o spełnienie swych niemal niemożliwych marzeń, które wyznaczają rytm codzienności całemu Los Angeles: Sebastian chciałby, żeby współcześni ludzie znowu zakochiwali się w tradycyjnym jazzie, a Mia pragnie przynajmniej jednego sukcesu na aktorskich przesłuchaniach. Nie podejrzewają, że to spotkanie pozwoli im dokonać rzeczy, których nie byliby w stanie dokonać w pojedynkę.
Podejmowane przez nich kroki, zarówno w sferze osobistej, jak i artystycznej, powołują do życia zupełnie wyjątkowy filmowy świat, który zostaje zrealizowany w filmie za pomocą koloru, dźwięku, muzyki oraz słów prowadzących do poszukiwanego przez wszystkich ludzi szczęścia.
Chazelle nie próbuje ukrywać źródeł swej inspiracji, składając odważny hołd legendom kina i jednocześnie wykorzystując wszystkie współczesne możliwości filmowe, by opowiedzieć historię związków, intymności, marzeń i stawania na życiowym rozdrożu, gdzie każdy kolejny krok wywołuje lawinę wydarzeń. „Chciałem nakręcić film o marzycielach, o dwójce ludzi o ogromnych marzeniach, które ich napędzają, łączą i jednocześnie rozdzielają”, wyjaśnia Chazelle. Podobnie jak jego wcześniejszy „Whiplash”, oba są projektami osobistymi: opowiadają o łączeniu życia osobistego ze sztuką, o balansowaniu na granicy rzeczywistości i marzeń, o utrzymywaniu związku ze sztuką na takim samym poziomie co wartościowych relacji z innymi ludźmi. – „W opowiedziałem tę historię za pomocą muzyki, piosenek i tańca. Uważam, że gatunek musicalu idealnie się do tego nadaje, gdyż zawsze był zawieszony pomiędzy rzeczywistością a marzeniem, pomiędzy tym, co możliwe a piękną iluzją”.
