Piękny letni dzień. Ogród. Taras. Kobieta i mężczyzna w cieniu drzew, delikatny letni wietrzyk. W oddali, na rozległej równinie dostrzec  można budowle Paryża.  Rozpoczyna się rozmowa: wymiana pytań i odpowiedzi między kobietą i mężczyzną.

Wim Wenders z nadzwyczajną precyzją i namaszczeniem przeniósł na kinowy ekran sztukę swojego wieloletniego przyjaciela, Petera Handkego. Film „PIĘKNE DNI” w niezwykle ujmujący sposób przedstawia intymność i głębię relacji damsko-męskiej.

Pierwszoplanowa konwersacja, prowadzona przez głównych bohaterów na tarasie, jest elektryzującą opowieścią o doświadczeniach seksualnych, dzieciństwie, wspomnieniach, różnicach pomiędzy płciami. Utrzymany w subtelnym i intrygującym klimacie dialog, z czasem przeistacza się w swoistą żonglerkę kobiecym i męskim punktem widzenia, który charakteryzuje bezpretensjonalna szczerość. Jednocześnie, na drugim planie w domowym zaciszu, pojawia się postać scenarzysty, który wymyśla i spisuje toczącą się rozmowę. Jego rola nie jest jednak oczywista. Powstaje bowiem pytanie, czy przypadkiem to nie tych dwoje na tarasie kieruje ręką osobliwego scenarzysty, tworząc w ten sposób wciągającą damsko-męską polemikę. Produkcja ze znakomitymi zdjęciami, muzyką i obsadą, w której znalazł się genialny Nick Cave.

Największą siłą tamtego filmu, obok poetyckich obrazów i kontemplacyjnego nastroju, były pełne liryzmu dialogi. sedno rozmów pomiędzy bohaterami stanowi – typowa dla wrażliwości Wendersa – melancholia i tęsknota za utraconą przeszłością. Właśnie do tych uczuć odwołuje się Mężczyzna w momencie, gdy wspomina swoją podroż do tytułowego Aranjuez.

Piotr Czerkawski – Filmweb