Opera za trzy grosze

Opera za trzy grosze
sztuka z muzyką w ośmiu obrazach z prologiem (1928)

muzyka: Kurt Weill (1900–1950)
libretto: Bertolt Brecht (1898–1956) wg Johna Gaya (1685–1732)
współpraca z librecistą: Elisabeth Hauptmann (1897–1973)

przekład na angielski i adaptacja: Simon Stephens (*1973)

Transmisja przedstawienia z National Theatre w Londynie 22 września 2016 roku.
Spektakl z cyklu „National Theatre Live”.

Nowe spojrzenie na muzyczne arcydzieło Brechta i Weilla – w stylu czarnego komiksu.

Londyn przygotowuje się do uroczystej koronacji królowej. Złodzieje są w gotowości, dziwki czekają na okazję, policja z trudem stara się utrzymać cały ten rozgardiasz pod kontrolą. Państwo Peachum, nieoficjalni przywódcy londyńskich żebraków, także wyczekują dnia koronacji jako okazji do dużego zarobku. Radosny nastrój małżonków mąci tylko to, że ich córka Polly nie wróciła na noc do domu. Za chwilę okaże się, że dziewczyna poślubiła przestępcę, nożownika Mackie Majchra.

„Opera za trzy grosze” powstała z inspiracji „Operą żebraczą” Johna Gaya z 1728 roku. Dzieło z gatunku ‘ballad opera’, luźno złożone z ciągu dialogów, piosenek i arietek odnoszących się do aktualnej sytuacji społeczno-obyczajowej, odkrył ponownie Brecht i na jego bazie postanowił stworzyć współczesną wersję. O skomponowanie muzyki zwrócił się do uważanego wówczas za jednego z najbardziej awangardowych kompozytorów – Kurta Weilla. Muzyka okazała się przebojowa, a najbardziej znany song „Ballada o Mackie Majchrze” do dziś bywa wykonywany przez najwybitniejszych śpiewaków estrady i opery.

National Theatre wystawia „Operę za trzy grosze”, starannie dobierając realizatorów i wykonawców. Adaptacji dokonał Simon Stephens („Dziwny przypadek psa nocną porą”), reżyseruje Rufus Norris, dyrektor artystyczny NT („Każdy”, „Zawsze piękne”). Scenografię zaprojektowała Vicki Mortimer, która swoją karierę zaczynała u boku słynnego brytyjskiego choreografa Wayne’a McGregora. Za stronę muzyczną odpowiada David Shrubsole, choreografię przygotowała Imogen Knight, reżyserii świateł podjął się Paule Constable, wybitny realizator oświetlenia współpracujący z najważniejszymi scenami teatralnymi i operowymi świata, z nowojorską The Metropolitan Opera włącznie. W głównych rolach zobaczymy Rory’ego Kinneara („Hamlet”, Bill Tanner w trzech filmach o Jamesie Bondzie) jako Mackie Majchra oraz Rosalie Craig („Jak wam się podoba”) jako Polly Peachum.

Obsada:
Sarah Amankwah jako Filch
Hammed Animashaun jako Jimmy ‘Retail’
Toyin Ayedun-Alase jako Vixen
Jamie Beddard jako Matthias, znany także jako Cień
Rebecca Brewer jako Betty
Andrew Buckley jako Walter, znany także jako Uczony
Ricky Butt jako Ruby
Rosalie Craig jako Polly Peachum, córka Celii i Jonathana
Matt Cross jako oficer Smith
Peter De Jersey jako inspektor „Tygrys” Brown
Haydn Gwynne jako Celia Peachum
Nick Holder jako Jonathan Jeremiah Peachum, jej mąż
George Ikediashi jako Śpiewak uliczny
Rory Kinnear jako kapitan Macheath, znany także jako Mackie Majcher
Debbie Kurup jako Lucy Brown
Sharon Small jako Jenny Diver
Dominic Tighe jako Robert, znany także jako Lodziarz
oraz Mark Carroll, Conor Neaves, Wendy Somerville

Zespół muzyczny:
David Shrubsole, Andy Findon, Christian Forshaw, Sarah Campbell, Richard Hart, Sarah Freestone, Martin Briggs, Ian Watson

Realizatorzy:
Rufus Norris reżyseria
Vicki Mortimer scenografia i kostiumy
David Shrubsole kierownictwo muzyczne
Imogen Knight choreografia
Paule Constable światło
Paul Arditti dźwięk
Rachel Bown-Williams i Ruth Cooper-Brown (RC-ANNIE Ltd.) układ walk
Jeannette Nelson i Cathleen McCarron praca nad słowem
Tom Hughes koordynacja pracy artystycznej
Kurt Weill oryginalna orkiestracja
James Holmes konsultacja muzyczna
Matthew Scott kierownik muzyczny National Theatre

Przedstawienie z polskimi napisami. Czas trwania ok.: 180 minut (w tym jedna przerwa)

Przedstawienie dla widzów od 15 lat (zawiera sceny o charakterze brutalnym, seksualnym oraz z użyciem wulgaryzmów).

Zwiastun

Fotosy

Nasze wydarzenia

Dzisiaj

15:40

Bugonia

Być kochaną

Ostatni wiking

Dom dobry

Ostatni wiking

Być kochaną

Uciekinier

Uciekinier

Ministranci

Rocznica

Kicia Kocia ma braciszka

Przegląd filmów z domowych archiwów z komentarzem autorów

Sny o miłości

Okean Elzy: Stormwatch

Sny o miłości

Głos Hind Rajab | Europejski Dzień Kina Artystycznego

Rodzina w kinie: Szkoła magicznych zwierząt 3 + warsztaty botaniczne

Dźwięki miłości PRZEDPREMIERA | Europejski Dzień Kina Artystycznego

Uciekinier

Sny o miłości

Ministranci

Sny o miłości

Okean Elzy: Stormwatch

Ministranci

Rocznica

Sny o miłości

Dom dobry

Uciekinier

Rocznica

Ministranci

Sny o miłości

Ministranci

Rocznica + wywiad wideo z Janem Komasą

Szkoła magicznych zwierząt 3

Rodzina w kinie: Biuro Detektywistyczne Lassego i Mai. Licz do czterech

Paciorki jednego różańca

Duch (Poltergeist) | Premiera książki „Tajemne życie przedmiotów” Karoliny Kostyry

Dom dobry

Uciekinier

Bugonia

Historia na ekranie: Zgoda

Franz Kafka

Bugonia

Funny Games + prelekcja

Dom dobry

Ministranci

Sny o miłości

SKOCZ DO KINA 2025 – Festiwal filmów rowerowych

Dom dobry

Ministranci

Uciekinier

Rok z kinem Azji: Przyczajony tygrys, ukryty smok | Home Movie Day

Rocznica

Rocznica

Filmowe popołudnie dla dzieci: Ruszamy w góry

„8 i ½” | Europejski Dzień Kina Artystycznego

Ministranci

Dom dobry

Ministranci

„Casablanca” na Wielkim Pięknym Ekranie

Rocznica

Uciekinier

Dom dobry

Kurosawa. Rashomon | Klub Filmowy Ambasada

PORA DLA SENIORA: Ministranci

Rok z kinem Azji: Angel’s Egg

Najlepsze z najgorszych: PTAKODEMIA 3: MORSKI ORZEŁ

Czyściec

Filmowe popołudnie dla dzieci: Kosmos

Nowa fala & Do utraty tchu | Podwójny pokaz specjalny

Historia na ekranie: Titina

Kurosawa. Ran | Klub Filmowy Ambasada

Filmowe powtórki do matury: Potop Redivivus (1974)

TEATR W KINIE: Profesja pani Warren

André Rieu. Wesołych Świąt!

Giselle | wg Adama [sezon 2025]

Kurosawa. Dersu Uzała

Anishort: Najlepsze krótkie filmy animowane

Filmowa profilaktyka zdrowia psychicznego: Comedy Queen + prelekcja

Rok z kinem Azji: Ghost in the Shell (1995)