Matka i córka, mocno ze sobą zżyte, a zarazem - całkowicie różne od siebie. Jednocześnie zachodzą w ciążę...
Francuską reżyserkę Noémie Saglio fascynuje kobiecy świat filmowy. Jej filmy i seriale świadczą o tym, że bardzo lubi kobiety, zna je i ich broni, bez zbytniej słodyczy, a za to - z humorem, czasem ze złością, czasem z czułością, a często - łącząc ze sobą jedno i drugie. To mi imponuje!
W jej najnowszym filmie „MAMY 2 MAMY” w niezwykle komediowej roli występuje Juliette Binoche oraz m.in. Camille Cottin i Lambert Wilson.
…Dla Mado jej 47 lat, to nowa 20-tka! Imprezuje, szaleje, bawi się. Marzy o motorze i różowym kasku, by podbić ulice Paryża i serca pięknych mężczyzn. Jest absolutnym przeciwieństwem swojej córki - odpowiedzialnej, dojrzałej, a nawet trochę sztywnej – 30- letniej Avril. I może to wszystko nie byłoby aż takie dziwne, gdyby nie fakt, że obie mieszkają razem, córka wychowuje i pilnuje matkę, nie zawsze skutecznie. Gdyby tego było mało – obie zachodzą w ciążę, jedna bardziej, druga mniej planowaną. Burza hormonów, armagedon rodzinnych animozji. Jak przeżyć, urodzić i nie zwariować?
Pytanie do reżyser- Noémie Saglio:
- Do kogo skierowany jest Pani film?
- Do wszystkich! A może przede wszystkim do kobiet. Nie powinnam tego mówić, bo to dość ograniczające. Nikt nie mówi, że „męski” film jest przeznaczony dla mężczyzn! Tak naprawdę chciałabym, żeby, po obejrzeniu filmu, córki miały ochotę przytulić swoje matki, a matki - zająć się córkami. Chciałabym też, żeby pomógł zrozumieć wszystkim, kobietom i mężczyznom, że w kwestii miłości nic nie jest stracone na zawsze, że w każdym wieku można spotkać „drugą połowę” i zacząć nowe życie (…).
Pytanie do aktorki - Camille Cottin:
- Co spodobało się Pani w filmie „Mamy2mamy”?
- Jego współczesna wymowa. Lubię, gdy filmy są odbiciem naszego społeczeństwa, a ten świetnie wpasował się w obecną epokę! Gazety pełne są historii o czterdziestolatkach i pięćdziesięciolatkach, które odchowały dzieci, a teraz chcą korzystać z życia. Zrzucają z siebie odpowiedzialność, związaną z rodzicielstwem i próbują odnaleźć się w innym, „lżejszym” życiu. Współczesne pięćdziesięciolatki są piękne, silne, wolne i chcą z tego korzystać. To całkiem normalne. Siłą rzeczy w takich sytuacjach dzieci protestują. W filmie role są odwrócone. Avril, córka Mado, ma kłopot ze znalezieniem swojego miejsca. Perypetie matki, mieszkającej u córki i będącej na jej utrzymaniu to dość nowe zjawisko - i o tym właśnie opowiada film (…).
