Wtorek, 10 lipca 1973 roku, Praga, przystanek na alei Obrońców Pokoju. Kobieta, lat 22, będąca zawodowym kierowcą, wjechała ciężarówką model Praga RN w grupę ludzi oczekujących na tramwaj. 8 osób zginęło, 12 zostało rannych. To nie był nieszczęśliwy wypadek. Działała z premedytacją. Chciała zabić jak najwięcej osób. Nie uciekała przed milicją. Nie broniła się na procesie. Była ostatnią kobietą w byłej Czechosłowacji, na której wykonano karę śmierci. Dwa dni przed swoim czynem napisała list. "Dlaczego to robię? Żeby zrozumieli, że istnieje kres bezsilności jednostki. Jestem samotnikiem. Człowiekiem zniszczonym przez ludzi. Mam wybór - zabić siebie albo innych. Wybieram zemstę." Ja, Olga Hepnarová
Film "Ja, Olga Hepnarová" w żadnym wypadku nie stanowi pochwały dla masowej morderczyni ani usprawiedliwienia jej zachowania. Stara się natomiast pokazać bohaterkę jako człowieka i dotrzeć do odpowiedzi na pytanie, dlaczego doszło do tego strasznego wydarzenia. Nic dziwnego, że w filmie pojawiają się momenty, w których przyszła morderczyni może budzić współczucie – to właśnie wówczas mogło przydarzyć się coś, co zapobiegłoby tragedii. Tak się jednak niestety nie stało.
Obraz nie ma ambicji fabularyzowanego dokumentu, ale stara się dotrzeć do sedna – przedstawić intymny portret dziewczyny, którą w oczach twórców była Olga Hepnarová, samotnego człowieka na granicy autyzmu, który od dzieciństwa cierpiał na poważne problemy ocierające się o schizofrenię.
Film, Tomas Weinreb i Petr Kazda (reżyserzy) oraz Michalina Olszańska zdobyli wiele nagród na festiwalach, m.in.: Sofia - Najlepsi reżyserzy; Wilno - Najlepszy film; TarkovskyFest - Najlepszy film;
Festival du Film Subversif de Metz – Najlepszy film; Łagów - Najlepszy film; Koszyce – Najlepsza aktorka; Mińsk - Najlepsza aktorka i Najlepsi reżyserzy.
Autorem wysmakowanych, czarno-białych zdjęć do filmu jest znakomity operator Adam Sikora („Wojaczek”, „Angelus”, „Młyn i krzyż”, „Cztery noce z Anną”, „Essential Killing”).
