„DZIEWCZYNA, KTÓRA ZOSTAŁA KRÓLEM” w reżyserii Miki Kaurismäkiego to dramat historyczny o ekscentrycznej Królowej, film o kontrowersyjnej przedstawicielce dynastii Wazów.
…Szwecja, rok 1632. Jako sześciolatka, Krystyna Wazówna zostaje następczynią swego ojca Gustawa Adolfa po jego śmierci na polu bitwy. Krystyna dorasta na konserwatywnym dworze luteriańskim. Odrzucona przez matkę, zdominowana przez mężczyzn, od dziecka przedkłada naukę władania szpadą nad kobiece rozrywki.
Wstępując na tron w wieku lat osiemnastu, obiecuje podtrzymać tradycję i poślubić ciotecznego brata, syna przyrodniej siostry Gustawa Adolfa – Karola Gustawa. Nie wywiązuje się jednak z obietnicy, odmawia również licznym adoratorom. Spiskujące otoczenie widzi w hrabinie Ebbie, którą Krystyna wydaje się być zainteresowana klucz do kontrolowania ekscentrycznej, androgynicznej królowej. Spiskowcy nie doceniają jednak przenikliwego umysłu władczyni, rozmiłowanej zarówno w podwładnej, jak i w kartezjańskiej idei „wolnej woli”.
„DZIEWCZYNA, KTÓRA…” to fascynująca postać królowej Krystyny(o mały włos a zostałaby królową Polski) dzięki której Szwecja zyskała pokój, rozwój intelektualny oraz kulturowy. Film, który portretuje jedną za najważniejszych kobiet w historii.
OŚWIADCZENIE REŻYSERA
Już dawno wpadłem po uszy w historię królowej Krystyny. Sporo o niej czytałem, próbowałem nawet dowiadywać się rzeczy mniej oczywistych, nieopisywanych w podręcznikach. Nagle ktoś zapytał, czy jestem zainteresowany wyreżyserowaniem filmu o tej niezwykłej postaci. Nie wahałem się ani chwili. Wazówna nie bez powodu generuje zainteresowanie setki lat po śmierci. Ona wyprzedzała swoją epokę, wyróżniała się pod każdym względem, od sposobu bycia do poglądów. Miała bardzo nowoczesny charakter. Niektóre z jej pomysłów nawet dziś mogłyby sprawiać wrażenie prekursorskich. Dlatego i ja nie byłem zainteresowany robieniem kolejnego „muzealnego” dramatu kostiumowego. W ogóle myślę, że w obecnych czasach jesteśmy bardziej purytańscy niż przed wiekami. Wówczas intymne relacje poligamiczne młodych kobiet nie były niczym niezwykłym. Z pewnością tolerowano je znacznie lepiej niż teraz, choć po części także dlatego że wymuszała to sytuacja – mężczyźni walczyli na wojnach i tamże, z dala od domu, mieli swoje nałożnice, zaś osamotnione kobiety podobnie oddawały się uciechom cielesnym pod nieobecność mężów. To było naprawdę tolerowane, z tym że Krystyna swoim związkiem z Ebbą posunęła się jednak za daleko, jak na ówczesne standardy. Mika Kaurismäki
PRASA O FILMIE
Największą siłą filmu jest sama fascynująca postać historyczna oraz niesamowita aktorka, która ją portretuje. Katie Walsh, Los Angeles Times
Przeładowany seksem melodramat odważnie mieszający geopolitykę z transgenderowymi dylematami. Susan Granger, SSG Syndicate
To nie jest zwykły eskapistyczny dramat kostiumowy, to film zdumiewająco aktualny. Jennie Kermode, Eye for Film
Kreatywność reżysera sprawia, że postaci nie giną pod fasadą ekstrawaganckiej opery mydlanej. Cecilia Barroso, Cenas de Cinema
