Kacper i Emma w teatrze
Filmowe wakacje w kinie Kosmos
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Trubadur [Operowe Lato 2018]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Solan i Ludwik. Wielki wyścig z serem
Filmowe wakacje w kinie Kosmos
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Kochajac Pabla, nienawidzac Escobara
Na linii wzroku
Filmowe wakacje w kinie Kosmos
Tam, gdzie rosną poziomki
Więcej niż Bergman – w 100. rocznicę urodzin reżysera
Madame Butterfly [Operowe Lato 2018]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Retransmisja koncertu André Rieu „Amore – mój hołd dla miłości” z Maastricht
Eugeniusz Oniegin [Operowe Lato 2018]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Turandot [Operowe Lato 2018]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Dom, w którym mieszka opera [Operowe Lato 2018]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Aida [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Samson i Dalila [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Marnie [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
La traviata [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Adriana Lecouvreur [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Carmen [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Córka pułku [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Walkiria [sezon 2018-19]
Opera – Transmisje z Metropolitan Opera w Nowym Jorku
Zwariować ze szczęścia
La pazza gioia
Chcieliśmy, by film był ciepłą, życzliwą komedią - mówi Paolo Virzì, reżyser filmu.
Beatrice (Valeria Bruni Tedeschi) jest gadatliwą manipulantką, która stylizuje się na milionerkę obracającą się w środowisku wyższych sfer. Donatella (Micaela Ramazzotti, prywatnie żona Virzìego) to wrażliwa introwertyczka o wytatuowanym i kruchym ciele, która skrywa mroczną tajemnicę swojej przeszłości. W komedii Paola Virzìego te dwie pacjentki „ośrodka terapeutycznego dla kobiet z problemami psychicznymi” połączy przyjaźń. Pewnego popołudnia postanawiają uciec i szukać szczęścia i miłości w wolnym świecie „zdrowych” ludzi.
To skrzyżowanie Thelmy i Louise oraz Lotu nad kukułczym gniazdem zrobiło furorę na tegorocznym festiwalu w Cannes, gdzie film został pokazany w ramach sekcji Quinzaine des Réalisateurs. Film zdobył statuetki jednej z najważniejszych włoskich nagród filmowych Nastro d’argento (Srebrna Wstążka), przyznawanych przez krytyków i dziennikarzy, w pięciu kategoriach. Valeria Bruni Tedeschi za swoją rolę została nominowana do Europejskiej Nagrody Filmowej.
WYWIAD Z REŻYSEREM PAOLEM VIRZÌM (fragmenty)
- W porównaniu z “Kapitałem ludzkim”, podszytym drwiną thrillerem, ton pana nowego filmu wydaje się cieplejszy, można go odebrać jako komedię. A może tak naprawdę jest jeszcze bardziej przejmujący, ze względu na poważny temat, jakim jest choroba psychiczna? Proszę opowiedzieć o scenariuszu, który napisał pan razem z Francescą Archibugi.
- Zanim rozpoczęliśmy pisanie, spotkaliśmy się z wieloma psychiatrami i psychoterapeutami, którzy zapoznali nas z medyczną stroną tego świata, opowiedzieli o różnych terapiach i sposobach leczenia. Poznaliśmy najróżniejszych pacjentów szpitali i ośrodków terapeutycznych.Tak samo, jak „normalni” ludzie: różnica między normalnym a chorobliwym zachowaniem może być bardzo subtelna. Niektórzy zostali prawnie uznani za niebezpiecznych, by można ich było umieścić w oddziałach psychiatrii sądowej. Spotkaliśmy też wiele osób o problemach podobnych do naszych bohaterek. Na początku zadawaliśmy te same, banalne pytania. Co z tymi ludźmi nie tak? Na co są chorzy? Czym jest choroba dwubiegunowa, depresja, zaburzenie osobowości typu borderline? Ale potem zaczęliśmy się przyglądać indywidualnym przypadkom, odkrywać przeszłość – często burzliwą – tych ludzi i zrozumieliśmy, że jest o wiele ciekawsza, niż to, co zapisane w karcie pacjenta. Chcieliśmy pokazać, że trzymamy ich stronę, a to oznaczało większy nacisk na ich przeszłość, naznaczoną smutkiem, samotnością i cierpieniem. Z drugiej strony, proces tworzenia tych postaci był też momentami radosny, zabawny i pokręcony. Lubiliśmy je już w trakcie pisania scenariusza, a pokochaliśmy jeszcze bardziej podczas zdjęć, bo chemia między aktorkami okazała się niesamowicie mocna, do tego zaraźliwa. Muszę więc przyznać, że mimo, że film zawiera smutne i rozdzierające sceny, to nigdy wcześniej nie udało mi się uchwycić kamerą tak wielkiej euforii i niczym nieskrępowanej radości.
- Mógłby pan opowiedzieć trochę o Villi Biondi? Czy ośrodki tego typu naprawdę istnieją?
- Szukając lokacji do zdjęć byliśmy w kilku posępnych miejscach, gdzie pacjentami zajmowano się tylko powierzchownie. Byli otępiali od leków uspokajających, czasem skrępowani pasami i kaftanami, pozostawieni sami sobie. Ale trafiliśmy też do ośrodków kipiących pozytywną energią, gdzie pracownicy, zamiast tylko pilnować pacjentów, organizowali różnego rodzaju projekty rehabilitacyjne (…).
