Film Adama Guzińskiego to subtelny, pełen niejednoznaczności, a przy tym emocjonalnie intensywny i przejmujący portret kobiety widzianej oczyma jej nastoletniego syna Piotrka. Koniec lat 70. w Polsce. Wisia (Urszula Grabowska) próbuje znaleźć swoje miejsce - w roli matki dorastającego chłopca i żony nieobecnego męża, a przede wszystkim kobiety pragnącej i poszukującej bliskości. Zmagając się z samotnością po wyjeździe męża, przekracza granice i dokonuje wyborów, które dramatycznie zmienią losy jej najbliższych.
Urszula Grabowska z wyczuciem balansując między powściągliwością i minimalizmem środków a emocjonalnym rozedrganiem stworzyła w filmie Guzińskiego wybitną, docenioną przez krytyków, kreację, która na długo zapada w pamięć.
„(…) Postać jest zagadkowa, w gruncie rzeczy dosyć niesympatyczna, a jednak Grabowskiej pokazującej odważnie i bez kokieterii ambiwalencję bohaterki, udaje się ocalić jasność: wspomnienia lata i samej Wisi. (…) Świat jest małostkowy i ludzie bywają podli; grzeszymy i upadamy, a jednak w bohaterkach Urszuli Grabowskiej zawsze odnaleźć można światło.” - Łukasz Maciejewski, Kultura.onet.pl
„(…) postać tragiczna do bólu, sprzeczna w swych zachowaniach, niepotrafiąca kochać tak, jak by chciała.” – Jan Tracz, Film.org.pl
„(…) To nie jest prosty rozdział o jednej z wielu patologii rodzinnych, ale smutna przypowieść o samotności i do czego ona nas doprowadza." – Bernadetta Trusewicz, fdb.pl
„(…) To postać, która gubi się we własnej skórze. Chce być matką, żoną, kochanką, a nade wszystko – kobietą. Taką, co włoży czasem kwiecistą sukienkę i napije się wina. Najbardziej tęskni Wisia za smakiem młodości(…)” - Albert Nowicki, www.wellalwayshavethemovies.wordpress.com
„(…) piękny portret osamotnionej kobiety.” Martyna Olszowska, Interia.pl
