To jedna z takich historii, o które kino musiało się upomnieć. Poruszająca filmowa opowieść, która wydarzyła się naprawdę. Antonina Żabińska, żona dyrektora warszawskiego zoo, wspólnie z mężem, Janem, ukrywali podczas II wojny światowej dziesiątki Żydów. Osobiście wydostawali ich z getta i pomagali przetrwać w opustoszałych murach ogrodu zoologicznego. Niektórzy ukrywani byli w miejscach przeznaczonych dla zwierząt, inni w willi Żabińskich. W 1965 roku Jan i Antonina Żabińscy zostali odznaczeni przez instytut Jad Waszem tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
Scenariusz filmu powstał w oparciu o wstrząsającą książkę Diane Ackerman „Azyl. Opowieść o Żydach ukrywanych w warszawskim zoo”.
O samej Antoninie mówiono, że była nie tylko piękną kobietą, ale także mądrym, dobrym, odważnym człowiekiem, który dobro innych stawiał nad własne bezpieczeństwo. W roli Antoniny zobaczymy dwukrotnie nominowaną do Oscara Jessicę Chastain. W pozostałych rolach m.in.: Johan Hendelbergh (w roli Jana Żabińskiego) i Daniel Brühl.
Nie jest dziełem przypadku, że reżyserem filmu o silnej kobiecie, jaką była Antonina Żabińska, jest kobieta. Podobnie rzecz się ma z autorką scenariusza. Film trafił do produkcji po dziesięcioletnich przygotowaniach. W 2007 roku producentka Diane Miller Levin otrzymała od męża książkę „Azyl. Opowieść o Żydach ukrywanych w warszawskim ZOO”. Poruszająca historia wciągnęła ją tak bardzo, że przeczytała ją w ciągu jednej nocy. – Byłam oszołomiona. Wiedziałam, że ta historia nie może tak po prostu przeminąć.
Książka Diane Ackerman powstała na podstawie dzienników prowadzonych przez Antoninę Żabińską w połączeniu z głębokimi badaniami nad epoką i historią, z zawarciem szerokiego kontekstu polskiego Ruchu Oporu wobec nazistowskiej okupacji Polski.
Robbie Rowe Tollin, producentka: – Tę opowieść spośród tak wielu innych na temat II wojny światowej wyróżnia bardzo osobista historia, która dzieje się między mężem i żoną. To także historia próby zachowania normalności w nienormalnych czasach, próby stworzenia codzienności rodzinnej, walki o miłość, rodzinę.
Jessica Chastain, która wciela się w postać Antoniny Żabińskiej, odwiedziła warszawskie zoo, które zostało otwarte kilka lat po zakończeniu wojny. Chciała poczuć ducha tego miejsca. – To niezwykła rola dla aktorki, ponieważ pozwala na prawdziwe zanurzenie się w emocjach. Chciałam zagrać Antoninę, ponieważ pokochałam tę umiejętność współodczuwania, która dla tej kobiety była czymś naturalnym. Sposób, w jaki troszczyła się o swoich gości, włączając w to muzykę, którą ich obdarzała. Była klasycznie wykształconą pianistką.
Córka Żabińskich, Teresa, pamięta, że „Niektórzy z naszych gości również potrafili grać na instrumentach, wieczorami odbywały się więc koncerty. Pianino służyło zresztą i do innych celów. Podczas okupacji było rodzajem sygnału alarmowego. To moja mama wpadła na pomysł, by fragment operetki Offenbacha stał się ostrzeżeniem, by wszyscy goście pozostali w miejscach, w których się ukrywali”. Na potrzeby filmu Jessica Chastain spędziła dwa miesiące, ucząc się utworów, które usłyszymy.
