RETRANSMISJA SPEKTAKLU: Wszyscy moi synowie
Spektakl – Transmisje z National Theatre w Londynie
POKAZ SPECJALNY FILMU 25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy połączony ze SPOTKANIEM z Grzegorzem Głuszakiem
Pora dla seniora: Włoskie wakacje
Pora Dla Seniora
Gracz [Lekcje Filmowe]
LEKCJE FILMOWE – czyli jak czytać kino…
Lekcje filmowe: Głowa do wycierania
LEKCJE FILMOWE – czyli jak czytać kino…
RETRANSMISJA SPEKTAKLU: Bank Braci Lehman
Spektakl – Transmisje z National Theatre w Londynie
Złoty wiek i Pies andaluzyjski
L'âge d'or
96. spotkanie Klubu Filmowego Ambasada będzie wyjątkowe z dwóch powodów: po raz pierwszy spotkamy się z kinem genialnego hiszpańskiego surrealisty, a po drugie zaprezentujemy aż dwa filmy Luis Buñuela: "Psa andaluzyjskiego" (1929) oraz "Złoty wiek" (1930).
Prelekcję wygłosi łódzka kulturoznawczyni oraz dziennikarka filmowa Diana Dąbrowska, autorka bloga Pani Kadrowa.
Pies andaluzyjski, reż. Luis Buñuel, Salvador Dali, Francja 1929, 16 min
Niespełna 20-minutowy film, który stał się początkiem kina surrealistycznego. Obraz składa się z kilku luźnych scen, które nie pozostają ze sobą w żadnym konkretnym związku. Jedyną rzeczą, która je łączy jest chęć zaszokowania widza. Oglądamy zatem człowieka trzymającego na sznurku obciętą dłoń, zbliżenie rozcinanego brzytwą oka, czy dwa fortepiany, wewnątrz których znajdują się rozkładające ciała osłów.
Złoty wiek, reż. Luis Buñuel, Francja 1930, 60 min
Akcja filmu toczy się w bliżej nieokreślonych realiach. Ukazując relacje miłosne mężczyzny z kobietą, "Złoty wiek" stanowi jednocześnie atak skierowany przeciwko tradycyjnym wartościom i obłudzie arystokracji. Złoty wiek został wykonany przy wsparciu mecenasa kultury, wicehrabiego Charles’a de Noailles, który zapewnił Buñuelowi pełną swobodę twórczą.
Mimo że utwór zawierał krytykę wszelkich form organizacji społecznej, został bez większych problemów zaakceptowany przez cenzurę. Dopiero po uroczystej premierze, na skutek ataków ze strony nacjonalistycznych i antysemickich bojówek, wywiązał się ferment, który doprowadził do zakazu wyświetlania tego filmu w kinach. Zakaz ten faktycznie trwał aż do 1981 roku, kiedy to kina francuskie zaczęły go ignorować. Film po powrocie do kin został zrehabilitowany przez krytykę filmową, która odniosła się do niego jednoznacznie pozytywnie. Ze względu na konsekwentną realizację postulatów surrealizmu oraz odwagę w łamaniu norm obyczajowych i religijnych film Buñuela zapewnił sobie trwałe miejsce w historii kina.
