RODZINA W KINIE: Marona-psia opowieść
RODZINA W KINIE
RETRANSMISJA KONCERTU URODZINOWEGO: André Rieu, czyli 70 lat młodości
Operowe Lato
RETRANSMISJA SPEKTAKLU: Sen nocy letniej
Spektakl – Transmisje z National Theatre w Londynie
RETRANSMISJA KONCERTU URODZINOWEGO: André Rieu, czyli 70 lat młodości
Operowe Lato
FILMOWE POPOŁUDNIE DLA DZIECI: Z ogniem nie ma żartów !
FILMOWE POPOŁUDNIA DLA DZIECI
2001: Odyseja kosmiczna
ODYSEJA 2020. Stanley Kubrick
Pora dla seniora: Emma
Pora Dla Seniora
Requiem dla snu – 20. rocznica filmu
Klub Filmowy Ambasada
RETRANSMISJA SPEKTAKLU: Człowiek dwoch szefów
Spektakl – Transmisje z National Theatre w Londynie
RETRANSMISJA SPEKTAKLU: Wszyscy moi synowie
Spektakl – Transmisje z National Theatre w Londynie
RETRANSMISJA SPEKTAKLU: Bank Braci Lehman
Spektakl – Transmisje z National Theatre w Londynie
Złoty wiek i Pies andaluzyjski
L'âge d'or
96. spotkanie Klubu Filmowego Ambasada będzie wyjątkowe z dwóch powodów: po raz pierwszy spotkamy się z kinem genialnego hiszpańskiego surrealisty, a po drugie zaprezentujemy aż dwa filmy Luis Buñuela: "Psa andaluzyjskiego" (1929) oraz "Złoty wiek" (1930).
Prelekcję wygłosi łódzka kulturoznawczyni oraz dziennikarka filmowa Diana Dąbrowska, autorka bloga Pani Kadrowa.
Pies andaluzyjski, reż. Luis Buñuel, Salvador Dali, Francja 1929, 16 min
Niespełna 20-minutowy film, który stał się początkiem kina surrealistycznego. Obraz składa się z kilku luźnych scen, które nie pozostają ze sobą w żadnym konkretnym związku. Jedyną rzeczą, która je łączy jest chęć zaszokowania widza. Oglądamy zatem człowieka trzymającego na sznurku obciętą dłoń, zbliżenie rozcinanego brzytwą oka, czy dwa fortepiany, wewnątrz których znajdują się rozkładające ciała osłów.
Złoty wiek, reż. Luis Buñuel, Francja 1930, 60 min
Akcja filmu toczy się w bliżej nieokreślonych realiach. Ukazując relacje miłosne mężczyzny z kobietą, "Złoty wiek" stanowi jednocześnie atak skierowany przeciwko tradycyjnym wartościom i obłudzie arystokracji. Złoty wiek został wykonany przy wsparciu mecenasa kultury, wicehrabiego Charles’a de Noailles, który zapewnił Buñuelowi pełną swobodę twórczą.
Mimo że utwór zawierał krytykę wszelkich form organizacji społecznej, został bez większych problemów zaakceptowany przez cenzurę. Dopiero po uroczystej premierze, na skutek ataków ze strony nacjonalistycznych i antysemickich bojówek, wywiązał się ferment, który doprowadził do zakazu wyświetlania tego filmu w kinach. Zakaz ten faktycznie trwał aż do 1981 roku, kiedy to kina francuskie zaczęły go ignorować. Film po powrocie do kin został zrehabilitowany przez krytykę filmową, która odniosła się do niego jednoznacznie pozytywnie. Ze względu na konsekwentną realizację postulatów surrealizmu oraz odwagę w łamaniu norm obyczajowych i religijnych film Buñuela zapewnił sobie trwałe miejsce w historii kina.
